Bærinn Gálgi stendur á afskekktri eyju og Áróra þráir ekkert heitar en komast burt þaðan. Hún forðast bæinn og allir í bænum forðast hana, allir nema Nói, hennar eini vinur.

„Þau þekkja þig ekki," segir Nói, „kannski ef þú..."

„Þau þekkja mig eins vel og þau vilja þekkja mig," svarar Áróra og réttir aðra höndina á loft því til staðfestingar. Hægri hönd hennar er klædd dökkum, bronslitum málmi, vandaðri smíð með liðamótum svo hún getur hreyft bæði úlnliðinn og alla fingurna.

En þótt Áróra vilji burt af eyjunni virðist eyjan ekki tilbúin að sleppa henni lausri. Undarleg kona ógnar Áróru sem á ekki annarra kosta völ en að fylgja henni. Húsið í september kallar og þar er Áróru beðið af mikilli eftirvæntingu.