İnsanlar para için birbirini üzüyor, hatta öldürüyorlar. Senin dünyanda para yok Duman: iyi ki yok! Birbirlerine yalan söylüyorlar, sen nankörsün, diyorlar. Kendilerini görmezmiş gibi, bir de kalkmışlar kedilere nankör diyorlar. Çok küçükken ailem ve çevremdeki büyükler bana yalan söylememem konusunda sıkça uyarılarda bulunurlardı. "Yukarıda Allah var, yalan söylersen seni taş eder" derlerdi. Çok korkardım. Peki o Allah; bu kadar yalan söyleyen insanları niye taşa çevirmiyor Duman? İnsanların söyledikleri ile yaptıkları neden bir olmuyor?

Merhamet ve vicdan, insanlar büyüdükçe küçülüp yok mu oluyor?

***

Konuyu değiştirmek istediğini anlamıştım. O yüzden sustum. Tanımaya çalışıyordum. Aslında tanımaktan daha çok, ruh halini çözmeye çalışıyordum. Bir anda duruyor ve sanki dünyada bir tek o varmış gibi kendi içine çekiliyor, bir müddet sonra da sanki tüm dünyayla konuşuyormuş gibi coşkuyla anlatıyordu. Tebessümle anlatırken, gözleri dolarak bitiriyordu. Bir sözün içerisinde tüm duyguları yaşıyordu ve bunu yaşamak için çok sevmek gerekiyordu.

***

İnsanlara temas etmemek ve bulaşmamak için okumadım ben. Adımın önüne bir unvan eklemek değersiz geliyordu. Bu ülkede unvan, parayla satın alınabilecek kadar ucuzdu. Zeki ve hassas bir insanım. Sorun belki de hem zeki hem de hassas olmaktı. Zeki insan hassas olamıyordu. Hassas olan insanda zeki olamıyordu. Hassas olmak, duygusal tepkimelere neden oluyordu. İşin içine duygusallık ve acıma hissi girince, zekâ buhar gibi uçup gidiyordu. Aptal olmayı seçtim. Kimse bana bulaşmıyor ve dikkate almıyor, böylece insanların gözünde değersiz oluyorum ve beni görmezden geliyorlar.